Συντάκτης: Λάμπρος Αθανασίου

Ήδη, από την εποχή του Ιπποκράτη γίνεται αναφορά στην έννοια της αναισθησίας, περιγράφοντας την απώλεια συνείδησης και αντίληψης πόνου, ως απότοκο λιποθυμίας ή κώματος. Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης αναφέρουν τον όρο αναισθησία, προσδίδοντας του όμως περισσότερο φιλοσοφική έννοια. Ο πρώτος που αναφέρει τον όρο αναισθησία, ως απότοκο φαρμακευτικής επίδρασης (χορήγηση κρασιού μανδραγόρα), είναι ο Διοσκουρίδης τον 1ο μ.Χ. αιώνα.

Η παραπάνω μελέτη είναι σημαντική γιατί παρέχει ισχυρά δεδομένα και βοηθά τον αναισθησιολόγο να καθησυχάσει πειστικά αγχωμένους γονείς. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμα μαζική υστερία σαν αυτή που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν με το αντιεμβολιαστικό κίνημα, που ακόμα κρατά και έχει προκαλέσει πολλούς αχρείαστους θανάτους.

Ήταν Παρασκευή 16 Οκτώβρη του 1846, όταν ο William Morton προκάλεσε γενική αναισθησία, με την εφαρμογή εισπνοών ατμών αιθέρα. Έκτοτε, οι χειρουργικές επεμβάσεις έπαψαν να υφίστανται με τον βασανιστικό τρόπο που ήταν έως τότε γνωστές. H επέμβαση στον ασθενή είναι ταυτόχρονα αναισθητική και χειρουργική. Συνεπικουρούμενες από την πρόοδο της τεχνολογίας, οι αναισθησιοχειρουργικές επεμβάσεις εξελίσσονται συνεχώς πέρα ακόμα και από την φαντασία, προς όφελος του ασθενή.

Σε αντίθεση με τα ενδοφλέβια και εισπνεόμενα αναισθητικά, ο μηχανισμός δράσης των τοπικών αναισθητικών έχει κατανοηθεί πλήρως σε μοριακό επίπεδο.

Η διάρκεια της αναισθησίας εξαρτάται από τις φυσικοχημικές ιδιότητες του τοπικού αναισθητικού και το πώς αυτές επηρεάζουν την απορρόφηση του από το σημείο της ένεσης. Είναι προφανές ότι οι επεμβάσεις που γίνονται με τοπική αναισθησία είναι επιφανειακές και μικρής έκτασης...

H περιοχική αναισθησία εξελίχθηκε πολύ με τη χρήση του περιφερικού νευροδιεγέρτη. Έτσι, δεν είναι απαραίτητη η συνεργασία του ασθενούς για τον εντοπισμό της σωστής θέσης για την έγχυση του τοπικού αναισθητικού.

H επισκληρίδιος και η ραχιαία αναισθησία έχουν πολλά κοινά , όπως τμηματική δράση στο κάτω μισό του σώματος, παρόμοιο κλινικό αποτέλεσμα, εκτέλεση στην ίδια ανατομική περιοχή (κεντρικοί νευρικοί αποκλεισμοί), παρόμοιες κλινικές ενδείξεις και αντενδείξεις, παρόμοια εμπειρία για τον ασθενή κατά την εφαρμογή της τεχνικής και παρόμοιες επιπλοκές, όμως...

Με την επισκληρίδιο αναισθησία εγχύουμε αναισθητικά (σαν αυτό που χρησιμοποιεί ο οδοντίατρος) στον επισκληρίδιο χώρο, ενώ με τη ραχιαία αναισθησία τα ίδια περίπου φάρμακα αλλά σε πολύ μικρότερες δόσεις και με πολύ πιο λεπτή βελόνα, ενίονται μέσα από τις μήνιγγες, συνεπώς με ανεμπόδιστη επίδραση στο νωτιαίο μυελό.