Συστατικά γνωρίσματα της γενικής αναισθησίας

Είδαμε πως εξ ορισμού η γενική αναισθησία προϋποθέτει την απώλεια της συνείδησης.

Συνήθως η έναρξη της γενικής αναισθησίας επέρχεται μέσα σε δευτερόλεπτα από την ενδοφλέβια χορήγηση υπναγωγών (ισχυρών υπνωτικών) φαρμάκων. Λιγότερο συχνά η εισαγωγή στην αναισθησία γίνεται με εισπνοή πτητικών αναισθητικών από μάσκα προσώπου. Η διατήρηση της αναισθησίας για όση ώρα διαρκεί η επέμβαση γίνεται συνήθως με πτητικά αναισθητικά, χωρίς να αποκλείονται σαν επιλογή τα ενδοφλέβια σε συνεχή χορήγηση ή συνδυασμός με εισπνεόμενα.

Ο οργανισμός παρότι σε απώλεια συνείδησης, καταγράφει το επώδυνο χειρουργικό ερέθισμα και αντιδρά ανάλογα της έντασής του με υπέρταση, ταχυκαρδία, δακρύρροια κλπ (λειτουργία Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος). Αυτό, όχι μόνο δεν είναι επιθυμητό, αλλά σχεδόν πάντα δυνητικά επιβλαβές. Για να καταστείλει και να ελέγξει ο αναισθησιολόγος την αυτόνομη αντίδραση του ασθενούς χρησιμοποιεί αναλγησία, είτε με τη χορήγηση ισχυρών ενδοφλέβιων αναλγητικών (οποιοειδή), είτε με κάποια τεχνική νευρικού αποκλεισμού.

Ορισμένες επεμβάσεις απαιτούν όχι απλά ακινησία, αλλά μυοχάλαση (την πλήρη παράλυση και απώλεια του μυϊκού τόνου), προκειμένου να διευκολυνθεί ο χειρουργός στην χωρίς αντίσταση προσπέλαση των κοιλοτήτων του ανθρώπινου σώματος. Αυτό το πετυχαίνουμε με τα μυοχαλαρωτικά, μια πολύ ειδική κατηγορία ενδοφλέβιων αναισθητικών. Το μόνο που κάνουν τα μυοχαλαρωτικά με πολύ αποτελεσματικό τρόπο, είναι να αποσυνδέουν παροδικά τους κινητικούς μύες (συμπεριλαμβανομένων και των αναπνευστικών μυών) από τα νεύρα που τους ελέγχουν, αφήνοντάς τους αδρανείς και άτονους.

Οι βενζοδιαζεπίνες (stedon, tavor, lexotanil, μιδαζολάμη κλπ) είναι αγχολυτικά και σε μεγαλύτερη δόση υπνωτικά φάρμακα. Κάνουν πιο εύκολη την απώλεια συνείδησης και επιπλέον προκαλούν αμνησία. Αυτές τους οι ιδιότητες τα κάνουν πολύ χρήσιμα κατά την άμεση περιεγχειρητική περίοδο, ελαχιστοποιώντας τη δυσάρεστη εμπειρία της επέμβασης.