Η γενική αναισθησία καταστέλλει σε άλλοτε άλλο βαθμό πολλές από τις λειτουργίες του οργανισμού, όπως για παράδειγμα την αναπνοή. Ειδικά όταν χρησιμοποιούνται μυοχαλαρωτικά φάρμακα, οι αναπνευστικοί μύες παύουν απολύτως να λειτουργούν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να υποστηρίξει ο αναισθησιολόγος τον αερισμό των πνευμόνων και την οξυγόνωση του οργανισμού είναι με την διασωλήνωση της τραχείας.
Αυτή εφαρμόζεται όχι μόνο κατά τη γενική αναισθησία, αλλά και στις ΜΕΘ, στην αντιμετώπιση τραύματος και άλλων επειγουσών καταστάσεων. Κατά κανόνα γίνεται από το στόμα και λιγότερο συχνά από την πρόσθια επιφάνεια του τραχήλου (επεμβατικά) ή τη μύτη.
Για τη στοματοτραχειακή διασωλήνωση, ο αναισθησιολόγος, μετά την αναισθητοποίηση του ασθενή, με τη χρήση λαρυγγοσκοπίων ή άλλων εργαλείων, κάνει ορατή από το στόμα την είσοδο του λάρυγγα και εισάγει στην τραχεία δια των φωνητικών χορδών ειδικό σωλήνα (τραχειοσωλήνα). Ο τραχειοσωλήνας ενηλίκων φέρει μπαλόνι στο εξωτερικό τοίχωμα του άκρου του, το οποίο φουσκώνει όσο χρειάζεται για να εξασφαλίσει στεγανότητα με το τοίχωμα της τραχείας, ώστε να μπορούμε να αερίσουμε τους πνεύμονες με εφαρμογή συσκευών θετικής πίεσης και να αποφύγουμε εισχώρηση υγρών από το φάρυγγα στους πνεύμονες.
Η τεχνική της διασωλήνωσης απαιτεί χρόνο και μεγάλη εμπειρία για να τελειοποιηθεί και αυτός είναι ένας από τους λόγους που κάνει τους αναισθησιολόγους περιζήτητους εκτός χειρουργείων, στις ΜΕΘ και στα επείγοντα.
Η επεμβατική (χειρουργική) διασωλήνωση της τραχείας από το λαιμό (τραχειοστομία), είναι μια τεχνική για την οποία υπάρχουν ενδείξεις ότι χρησιμοποιήθηκε θεραπευτικά από το 3.600 πΧ στην Αίγυπτο. Τα σοβαρά προβλήματα που προκαλούσε όμως, την έκαναν όλους αυτούς τους αιώνες τεχνική τελευταίας ανάγκης. Έναυσμα για τη σύγχρονη εφαρμογή της στοματοτραχειακής διασωλήνωσης έδωσε ο παιδίατρος Eugène Bouchut που άρχισε να την εφαρμόζει στην επιδημία διφθερίτιδας στα μέσα του 19ου αιώνα.
Το 1880, ο Σκώτος χειρουργός William MacΕwen πρωτοπεριέγραψε στοματοτραχειακή διασωλήνωση σε γενική αναισθησία. Έκτοτε, η τεχνική άρχισε σιγά σιγά να υποκαθιστά την τραχειοστομία και να χρησιμοποιείται σε προγραμματισμένες αναισθησίες. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η εξέλιξη των λαρυγγοσκοπίων και των τραχειοσωλήνων κατέστησε τεχνική ρουτίνας τη μη επεμβατική διασωλήνωση της τραχείας από το στόμα ή τη μύτη, αυξάνοντας την ασφάλεια του ασθενούς κατά την αναισθησία και διευκολύνοντας αφάνταστα τη χειρουργική, ιδιαίτερα του θώρακα, της κεφαλής και του λαιμού.
Σήμερα διαθέτουμε εύκαμπτα ινοπτικά λαρυγγοσκόπια, βιντεολαρυγγοσκόπια και πολλά άλλα βοηθήματα που έχουν βελτιώσει την ασφάλεια και την ευκολία της στοματοτραχειακής διασωλήνωσης. Περισσότερα ιστορικά δεδομένα θα βρείτε στο χρονολόγιο των σταθμών της σύγχρονης αναισθησιολογίας.
